پدیده هاله ماه چیست و چگونه اتفاق میافتد؟
تاریخ انتشار: ۸ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۴۸۲۱۷۰
کارشناس مرکز آموزش نجوم ادیب اصفهان گفت: برای اینکه پدیده هاله بزرگ ماه اتفاق بیفتد،سرمای هوا، وجود لایه نازکی از ابر سیروس و نزدیکی ماه به حالت بدر نیاز است.
علیرضا بوژ مهرانی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: هاله بزرگ ماه زمانی شکل میگیرد که هوا در سطح زمین سرد باشد و در فصول پاییز و زمستان یک لایه ابر بسیار نازک در لایههای فوقانی جو زمین و در ارتفاع پنج تا ۱۰ کیلومتری از سطح زمین وجود داشته باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی افزود: معمولاً ابرهای سیروسی در این لایه حضور دارند و چنان نازک هستند که نور ستارگان از آنها عبور میکند.
کارشناس مرکز آموزش نجوم ادیب اصفهان تصریح کرد: چنانچه شرایط مناسب باشد در ارتفاع پنج تا ۱۰ کیلومتری از سطح زمین، قطرات ریز آب تبدیل به یخ میشود و چنانچه ماه بین شب دهم تا حدود شب بیستم و نزدیک به بدر کامل باشد، بازتابش ماه توسط کریستالهای ریز یخ موجب ایجاد حلقه بزرگی در اطراف ماه میشود که به آن هاله بزرگ ماه میگویند.
بوژ مهرانی اضافه کرد: سرمای هوا، وجود لایه نازکی از ابر سیروس و نزدیکی ماه به حالت بدر نیاز است تا پدیده هاله بزرگ ماه اتفاق بیفتد.
کارشناس مرکز آموزش نجوم ادیب اصفهان تاکید کرد: امروز آسمان تمام ابری است و در چنین شرایطی نور ماه نیز به زمین نمیرسد، این شرایط دیشب مهیا بود، اما این پدیده هر از گاهی در فصول سرد سال (پاییز و زمستان) اتفاق میافتد.
کد خبر 464714منبع: ایمنا
کلیدواژه: مرکز نجوم ادیب رویداد نجومی علم و فناوری ماه رویدادهای نجومی ماه کامل فصل زمستان نجوم شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۴۸۲۱۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
احتمالا در آشوبهای اولیه منظومه شمسی، مشتری در تشکیل ماه موثر بود
ایتنا - اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنبالهدارها و سیارکها نتیجه گرفتهاند که دوران پرآشوب اولیه شکلگیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است.
دانشمندان میگویند که طی کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی، رخدادی به نام «ناپایداری بزرگ» رخ داده است، رخدادی که در جریان آن ۴ غول گازی منظومه شمسی دچار اعوجاج و آشفتگی مداری شدند و اجرام کوچکتر منظومه شمسی را از مدارشان منحرف کردند.
نتایج بررسی اخترشناسان نشان میدهد که تغییرات مدار مشتری ممکن است سبب ناپایداری مداری در سیارهای به نام «تیا» شده باشد. به گفته آنها، ناپایداری مداری این سیاره درنهایت سبب برخورد آن با زمین و شکلگیری ماه شده است.
اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنبالهدارها و سیارکها نتیجه گرفتهاند که دوران پرآشوب اولیه شکلگیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است. به عبارت دیگر، دیدگاه غالب دانشمندان امروز این است که اجرام منظومه شمسی از یک دیسک غبار و گازی پیرامون خورشید شکل گرفتهاند. اما مساله بر سر این است که ترکیبات شیمیایی بسیاری از سیارکها و دنبالهدارها با پراکندگی مواد درون این دیسک تطابق ندارد و این حاکی از آن است که این اجرام در گذشته از مدار اولیه خود جدا شدهاند.
به گفته دانشمندان، غولهای گازی منظومه شمسی، یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون ، اوایل شکلگیری منظومه شمسی به یکدیگر نزدیکتر بودهاند.
برهمکنشهای گرانشی این غولهای گازی با خردهسیارههای فراتر از نپتون سبب شد تا زحل، اورانوس و نپتون از خورشید دورتر شوند و، در عین حال، مشتری به خورشید نزدیکتر شود.
اخترشناسان میگویند این تغییرات مداری درنهایت سبب ناپایداری مدار اجرام درونی منظومه شمسی شده است. درواقع این دیدگاه بر مبنای یکی از جامعترین مدلهای تحولات منظومهی شمسی مشهور به مدل نیس است.
این مدل کلاسیک نیس، که در سال ۲۰۰۵ میلادی مطرح شد، بسیاری از ساختارهای منظومه شمسی، ازجمله کشیدگی مدارهای سیارات بزرگ، به تلهافتادن قمرهای نامنظم زحل و نیز ویژگیهای مداری تروجانها را توضیح میدهد و به مهاجرت سیاره مشتری به داخل دیسک عظیم خردهسیارات میپردازد.
پژوهشگران اینک با توجه به موقعیت سیارکها در مدار مشتری، حدس میزنند که این رخداد باید حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده باشد.
نقش مشتری در شکلگیری ماه
تاکنون یکی از پرسشهای اصلی دانشمندان زمان دقیق شروع این ناپایداری بوده است. اما بهطور کلی اخترشناسان بر این باورند که این رخداد حدودا ۶۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده است.
اخترشناسان در بررسیهای تازهشان بر شهابسنگهای کندریت انستاتیت کمآهن تمرکز کردهاند که از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی بسیار شبیه مواد تشکیلدهنده زمین است. این بدین معنا است که کندریتهای زمین و کندریت انستاتیت کمآهن احتمالا از یک قسمت از دیسک غبار منظومه شمسی آمدهاند.
اما این شهابسنگها دیگر در نزدیکی زمین یافت نمیشوند و رصدها حاکی از آن است که آنها به سیارکهای خانواده آتور در بیرون کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری تعلق دارند. به باور دانشمندان، احتمالا رخداد ناپایداری بزرگ سبب شده است که این سیارکها به جای کنونی خود کشیده شوند. نکته مهم اینجاست که برخورد زمین و سیاره فرضی تیا نیز تقریبا در همین زمان رخ داده است. دانشمندان، براساس تلفیق دادهها، میگویند که این برخورد بزرگ احتمالا درنتیجه این ناپایداری بزرگ رخ داده است.
با این همه، اخترشناسان میگویند که این نتایج قطعی نیستند و اثبات قطعیت رخدادهای ۴.۵ میلیارد سال پیش کار سادهای نیست. اما اینکه برخورد بزرگ یک جرم با زمین، آن هم دقیقا در همین زمان، سبب تشکیل ماه شده است موجب میشود که یافتههای اخیر از اهمیت فوقالعادهای برخوردار باشد. این یافتهها در اواسط ماه آوریل امسال در مجله «ساینس» منتشر و جزئیات آن در مجمع عمومی اتحادیه زمینشناسی اروپا در وین ارائه شد.